Historia Oleśnicy

http://airport-olesnica.pl

Mocno zdegustowany kolejną Olą, chcę Państwu pokazać wrocławski przykład uatrakcyjnienia przestrzeni miejskiej w sposób skłaniający do sięgnięcia do przewodnika, monografii czy innych źródeł, aby poszerzyć wiedzę na temat swojego miasta. Mądre? Mądre!
http://www.tuwroclaw.com/wiadomosci,sci ... -8957.html
Rodzi się pytanie: czy oleśniccy włodarze jeżdżą do Wrocławia i patrzą choćby na fontanny, parki czy też na ową ścieżkę edukacyjną?

Oleśnickie władze nie widzą w Oleśnicy potencjału, nie widzą możliwości turystycznych i dlatego nic w tej dziedzinie nie robią. Ja się dziwię jak mimo tylu trudności turyści trafiają do Oleśnicy i chcą ją zwiedzać ? Do miasta w którym wszystko jest pozamykane i oglądać można tylko z daleka, to jak lizanie lizaka przez papierek, a jednak odwiedzają nas turyści.
Gdyby była w naszym mieście turystyka rozwinięta, zauważcie jak by ruszył lokalny rynek sklepików, gastronomii i innych dziedzin powiązanych. To jest mnóstwo miejsc pracy, nie trzeba wielkich nowych fabryk, nie trzeba strefy przemysłowej.

Burmistrz sądzi, że turyści (bliscy, krajowi) przyjadą do Oleśnicy bo są zainteresowani ofertą "sportową", natomiast nie dostrzega, że obcokrajowcy mogą być zainteresowani ofertą turystyczno-historyczną. Jokers, jak wiem, ma doświadczenie w tej dziedzinie i wie, że obcokrajowcy chcieliby zwiedzić zamek, kościoły, zobaczyć pomniki. Pytają o przewodniki, widokówki i pamiątki. Niestety, w Oleśnicy brak jest zainteresowania tymi turystami. Dobrze, że chociaż Jokers w tej dziedzinie coś robi i zaraża innych. Może zarazi i władze Oleśnicy.

- Skrzyknęliśmy się, bo mamy wspólną pasję. Oleśnickie Stowarzyszenie Miłośników Techniki Olsensium tworzą: Piotr Krajewski, Tomasz Żytkiewicz, Robert Dura z Milicza i ja - mówi Panoramie Marek Kamaszyło. - To stowarzyszenie bez osobowości prawnej. Naszą intencją nie jest działanie komercyjne, ale realizowanie zainteresowań z pożytkiem dla lokalnej społeczności.
Ten kwartet chce propagować ginące zabytki techniki, które były kiedyś wykorzystywane na terenie powiatu oleśnickiego, Oleśnicy i Dolnego Śląska. Uczestniczy też w zlotach militarnych (Darłowo, Borne Sulinowo). Stowarzyszenie wystawiało się na Dniach Przedsiębiorczości - można było za darmo przejechać się każdym pojazdem, które wystawiło. - Wszystkie nasze eksponaty są sprawne, możemy je udostępniać, wypożyczać - dodaje prezes.

Na ratunek żurawiom
W maju Stowarzyszenie wystąpiło do PKP z pomysłem odnowienia zabytkowych żurawi wodnych do wodowania parowozów. Ich 4 sztuki znajdują się w Oleśnicy. Są w opłakanym stanie. Kto ma choć odrobinę wrażliwości historycznej i estetycznej, ten wie, że to takie żeliwno-stalowe dzieła sztuki, których w kraju pozostało naprawdę niewiele.
Dwa podobne (i równie piękne) stoją jeszcze na stacji w Grabownie Wielkim.
PKP odpowiedziało, że na żadne działania nie wyrazi nam zgody, dopóki Stowarzyszenie nie uzgodni ich z konserwatorem zabytków. - Jesteśmy po rzeczowych rozmowach z konserwatorem. Wykonaliśmy tzw. białą księgę żurawi, które zostały opisane, obmierzone i obfotografowane - mówi M. Kamaszyło. - Już na całe szczęście są pod nadzorem konserwatora. Do końca lipca mamy dostać zgodę konserwatora na ich remont. Chcemy je profesjonalnie odnowić, wypiaskować, odmalować, żeby się ładnie prezentowały na naszym zaniedbanym dworcu. Są to obiekty bardzo stare i nierozerwalnie związane z naszym miastem.
Lokalni pasjonaci są też po rozmowach ze starostą Zbigniewem Potyrałą i przewodniczącym Rady Miasta Ryszardem Zelinką. - Na temat naszej inicjatywy obaj wyrazili uznanie, jednak zastrzegli, że musimy działać własnym sumptem, bo na dotacje nie możemy liczyć - ujawnia prezes.
Remont żurawi to koszt co najmniej 3,5 tysiąca złotych. Panowie wyłożą je z własnych kieszeni.

Sen o parowozie
Oleśnica od przeszło 100 lat jest nierozerwalnie związana z kolejnictwem. Pierwsza linia kolejowa powstała tu w 1875 r. Za rok będziemy świętować 100-lecie powstania zakładów naprawy taboru kolejowego - najpierw niemieckich, potem polskich. W ubiegłym roku minęło 60 lat od utworzenia ZNTK Oleśnica. - O jubileuszach największego przez kilka dekad zakładu w mieście mało kto dziś pamięta - żałuje nasz rozmówca. - W tym zakładzie pracowało kilka pokoleń oleśniczan, pracował mój dziadek i ojciec, a na Zielonych Ogrodach w okolicach Moniuszki i Poniatowskiego do dziś żyją starzy kolejarze, którzy ze wzruszeniem wspominają czasy świetności ZNTK-u.
Mało kto wie, że tylko po wojnie w Oleśnicy naprawiono 20 tysięcy parowozów. Była piękna parowozownia, po której został tylko pusty plac - dodaje.
Stowarzyszenie chciałoby pozyskać od kolei stary parowóz i wyremontować go. Zdaniem prezesa byłby on kapitalnym symbolem zakładu i miasta oraz atrakcją turystyczną promującą Oleśnicę. A w dalszych planach pasjonaci mają uruchomienie sezonowych przejazdów zabytkowym taborem z Oleśnicy do Kępna.
Mrzonki? Niekoniecznie.

Wszystko w rękach PKP
Oleśniccy marzyciele mają przyjaciół o podobnych zainteresowaniach w Pyskowicach na Górnym Śląsku. Oni w starej kolejowej hali od kilku lat remontują parową lokomotywę. - My mamy na oku kilka, chyba ostatnich w kraju, nadających się do remontu parowozów. Dwa stoją w Lesznie, dwa w Nysie. Powoli są dewastowane i rozbierane przez złomiarzy. Jeśli uda nam się dogadać z koleją i pozyskać parowóz, to będzie połowa sukcesu. Potem musimy rozwiązać problem miejsca postojowego i remontowego takiego staruszka. Staramy się więc o zadaszoną wiatę na terenie oleśnickiego ZNTK. Jesteśmy po wstępnych rozmowach z dyrekcją. Mamy poparcie związków zawodowych i załogi. Zgłaszają się do nas emerytowani kolejowi fachowcy, którzy deklarują pomoc przy odbudowie parowozu - snuje plany M. Kamaszyło.
Według jego wiedzy kolej ma w posiadaniu około 50 niszczejących parowozów, z którymi nie wie za bardzo co zrobić. Najprostszym rozwiązaniem jest przetopienie ich w hucie. - Ale jeśli można coś uratować, wskrzesić do życia, to czy nie warto zaryzykować, żeby słynny wiersz Juliana Tuwima nie był tylko abstrakcją? Fajnie byłoby na 100-lecie zakładu odpalić parową maszynę... - rozmarza się miłośnik kolei.

W szóstym armata, o! jaka wielka!
Tuwimowskie strofy przypominają nam się, kiedy na podwórku Marka Kamaszyły, przy ulicy Poprzecznej, obok wielu zabytkowych eksponatów dostrzegamy przyciągającą wzrok sąsiadów i przechodniów sporych rozmiarów armatę.
- Normalnie ją kupiłem. To działo z wojskowego demobilu. Do Oleśnicy przyjechała z Przemyśla, z jednostki w Żórawicy. Była to armata dywizyjna D44 z 1953 roku. Stacjonowała w wojskach podhalańskich. Brała udział w świętach pułkowych i po długiej służbie została skreślona z inwentarza, a potem przekazana do agencji. Z kolegami odkupiliśmy ją w takim stanie. Jest zakołkowana - pozbawiona cech bojowych. Mogła miotać na 17 kilometrów pociskami burzącymi i przeciwpancernymi. Była przeznaczona do zwalczania i siły żywej, i pojazdów przeciwpancernych, i do niszczenia budynków. Jej kaliber to 85 milimetrów. Takiego samego działa używano w słynnych radzieckich czołgach T 34 - wyjaśnia pan Marek.
Na zlotach i imprezach plenerowych z pewnością będzie atrakcją. Na razie dzieciaki z okolicy mają niezłą frajdę...
Za naszym pośrednictwem Marek Kamaszyło prosi osoby zainteresowane działalnością stowarzyszenia o kontakt - tel. 698-877-971.